Niedzielny wypad na Jurę Krakowsko - Częstochowską

Korzystając ze słonecznej i ciepłej jak na koniec październik niedzieli postanowiliśmy wykorzystać ostatnie promienie jesiennego słoneczka i wybrać się małą paczką do Jury Krakowsko-Częstochowskiej, a właściwie to do jej północnej części w okolice Złotego Potoku. W planach ustaliliśmy zwiedzanie ruin zamku w Ostrężniku, ruiny zamku w Mirowie i pod koniec dnia zrobienie ognicha i posilenie się kiełbaskami.

O 12 busik był już cały załadowany i w składzie ja,Bartek, Maciek, Alicja i Marek ruszyliśmy w stronę Jury.

Po drodze wstąpiliśmy jeszcze do Biedronki na małe zakupy, a zaraz po nich ruszyliśmy już do naszego pierwszego punktu wycieczki, czyli do Ostrężnika na zwiedzanie ruin zamku. Ruiny znajdują się na niewielkim wzgórzu, na które szybko i sprawnie się wdrapaliśmy i zaczęliśmy zwiedzanie, np. Maciej postanowił zwiedzić znajdująca się tam Jaskinię Ostrężnicką, w której jak potem opowiadał i pokazywał zdjęcia widział nietoperze i liczne pająki, więc dobrze, że nie podkusiło mnie tam wchodzić J Alicja i Marek zniknęli nam z oczu gdzieś na moment, a my z Bartkiem pstrykaliśmy zdjęcia i podziwialiśmy widok z góry, który przedstawiał typowo jesienny krajobraz, gdzie nie spojrzeliśmy to liście tworzyły na ziemi brązowo-złotawy dywan. Niestety „dywan” ten okazywał się bardzo zdradliwy, ponieważ chował pod sobą kamienie, na których łatwo było o potknięcie i upadek. Pech chciał, że Maciej zeskakując z murku, upadł niefortunnie na taki kamień, ukryty pod liścmi, który dodatkowo był mokry i skręcił sobie kostkę. Nie obyło się bez zawrotów głowy i chwilowego odpoczynku, ale po paru chwilach Maciej wrócił do żywych i chłopcy wzięli kolegę pod ramię i wspólnymi silami ściągneli go na dół do busika, gdzie kostka dostała ulgę w postaci lodu, no i dla Maćka skończyło się już zwiedzanie, ale za to mógł lepiej zapoznać się z Tripim, bo prawie resztę dnia spędził w nim czas , chociaż leżąc sobie wygodnie z tyłu na kanapie chyba nie mial na co narzekać.

Po opatrzeniu kostki pojechaliśmy do kolejnego miejsca też na zwiedzanie ruin zamku, tym razem w Mirowie. Na miejscu porobiliśmy trochę zdjęć, powspinaliśmy się po skałkach, napiliśmy się ciepłej herbatki, aż słonko zacz eło powoli zachodzić. Upatrzyliśmy więc sobie miejsce między skałkami i tam postanowiliśmy zrobić ognicho. Zeszliśmy na dół po Maćka i jedzonko, żeby znowu wdrapać się na górę do naszej miejscówki, ale uczynni koledzy na zmianę wnosili naszego rannego i po chwili wszyscy byliśmy już na górze i można było rozpalać ognisko. Majster Bartek, znany ze swoich upodobań surwiwalowych w mig rozpalił ognisko, na którym szybciutko upiekliśmy kiełbachy. Zajadając się i popijając piwkiem rozmawialiśmy o swoich przygodach z wakacji i różnych podróży, przy których śmiechu nie było końca, ale im późniejsza godzina nadchodziła tym robiło się coraz zimniej, co oznaczało, że niestety czas powoli zbierać się do domu. Schodząc na dół podziwialiśmy rozgwieżdżone niebo, a Alicja pokazywała nam gwiazdozbiory, które staraliśmy się ujrzeć co np. Mi przychodziło z dużym problemem. Kiedy już wszyscy zasiedliśmy w naszym wehikule czasu, mogliśmy spokojnie ruszyć w stronę Katowic.
                                      

 Po drodze napotkały nas niemiłe chwile, ponieważ od samego początku coś dziwnie stukało w busiku, jakby piłeczka ping-pongowa odbijała się od busa. Początkowo myśleliśmy, że coś nam się przyczepiło, ale z każdym kolejnym kilometrem coraz głośniej owe coś dawało nam o sobie znać, aż w końcu zaczęło mocno dudnić...okazało się,że umiera nam łożysko. Dotarliśmy jakoś do Katowic odstawić Maćka, Alę i Marka i z nadzieją, żeby busik nie padł pojechaliśmy do Chorzowa odstawić mnie...Nooooo tak, udało mi się odstawić Dominikę do domu, a mnie została jeszcze trasa do Tychów, niestety po ok 3km już prawie byłem zmuszony wezwać lawetę ponieważ posypało się łożysko i zablokowało koło...blokując wjazd na stację benzynową musiałem zepchnąć busa troszkę dalej i jak ręką odjął busik znowu zaczął się toczyć. Nie pozostawało mi nic innego jak laweta lub turlanie się do domu w żółwim tempie...brak funduszy sprawił jednak,że wygrała opcja nr 2, więc zamontowałem trójkąt ostrzegawczy na tylną klapę i ostatnie 30km trasy przemierzałem z zawrotną prędkością 15km/h. Dobrze,że ruch o tej porze był już bardzo mały, dzięki czemu nie utrudniałem ruchu innym kierującym :) Na drugi dzień rozebrałem wszystko i okazało się,że ktoś kto wcześniej grzebał przy łożyskach zapomniał dać smaru na łożysko wewnętrzne i przez cały czas pracowało ono na sucho aż się zatarło...Szczęście w nieszczęściu,że padło akurat niedaleko domu, a nie gdzieś na bezludziu podczas naszej podróży po Europie Południowo-Wschodniej...

Więcej zdjęć z wypadu znajduje się w naszej galerii na facebook'u: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.688447861168180.1073741838.582968415049459&type=3